کاتوای
یک گیاه کوتاه با پتانسیل بازدهی بالا و کیفیت استاندارد در آمریکای مرکز. این زیرگونه استعداد بسیار بالایی در ابتلا به بیماری زنگ برگ قهوه دارد.
ظاهر
قد: کوتاه
رنگ نوک برگ ها: سبز
اندازه دانه قهوه: متوسط
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: > 1600 متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: > 1300 متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: > 1000 متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: خوب
برداشت بالقوه: خوب
زنگ برگ قهوه: مستعد
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای بالا
رسیدن میوه متوسط
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن میانگین
تراکم کاشت ۵۰۰۰ – ۶۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس تک ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه –
ژنتیک
اصل و نسب موندو نوو * کاتورا
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به بوربون و تیپیکا)
تاریخچه این زیرگونه تلاقی ای است از موندو نوو بسیار پرمحصول و کاتورا که توسط انستیتو کشاورزی (IAC) ایالت سائوپولو در برزیل ساخته شده است. این گیاه در مقایسه با بوربون بسیار پربار است و دلیل آن را تا حدی می توان به اندازه کوچک آن که به گیاهان اجازه می دهد تا فاصله نزدیکی با یکدیگر داشته باشند نسبت داد. از این رو، می توان آن را با تراکمی تقریباً دو برابر کاشت. شکل این گیاه باعث می شود تا درمان آفات و بیمارهای آن نسبتاً آسان باشد و این مسئله با قدرت زیاد و ارتفاع کم آن مشخص می گردد. این زیرگونه به شدت مستعد ابتلا به بیماری زنگ برگ قهوه است.
کاتورا از مادری به نام Guarani multo به معنای بسیار خوب گرفته شده است و امروزه به نظر می رسد که دارای کیفیتی خوب اما نه عالی است. این زیرگونه میوه هایی زرد و قرمز دارد و از آن زمان تا کنون انتخاب زیادی در کشورهای مختلف در خصوص آن وجود داشته است. این زیرگونه در سال ۱۹۴۹ از تلاقی کاتورا و موندو نوو زرد ایجاد و در ابتدا H-2077 نامیده شد.
این زیرگونه در سال ۱۹۷۲ در برزیل پس از انتخاب شجره نامه آن منتشر شد و می توان گفت که در برزیل کشت گسترده ای دارد. در این کشور خطوط متعددی از کاتوای موجود است که در این میان برخی از آن ها به دلیل بازده بسیار بالا مورد توجه هستند. خطوط کاتوای که به آمریکای مرکزی منتقل شده اند به نظر می رسد تولید کمتری داشته باشند. مطالعات انجام شده در هندوراس و کاستاریکا بر روی این زیرگونه نشان داد که هیچ تفاوت قابل توجهی در بازده کاتورا و کاتوای مشاهده نشده است.
در هندوراس، این زیرگونه برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ و توسط انستیتوی قهوه هندوراس (IHCAFÉ) معرفی شد. پس از اینکه IHCAFÉ دو خط را برای کاشت این زیرگونه انتخاب کرد، در نهایت آن را در سال ۱۹۸۳ به صورت تجاری منتشر نمود. امروزه در هندوراس، زیرگونه کاتوای نزدیک به نیمی از کشت قهوه عربیکا را تشکیل می دهد. محققان در IHCAFÉ به دنبال اصلاح نژاد این زیرگونه با ایجاد تلاقی بین خطوط ترکیبی کاتوای و تیمور هستند.
این زیرگونه از لحاظ اقتصادی نیز در کاستاریکا اهمیت ویژه ای دارد. این کشور، در سال ۱۹۸۵ کاتوایی با میوه زرد را معرفی کرد و به مرور فرزندان آن به طور گسترده در سراسر این کشور پخش شدند. در سال ۱۹۷۰ این زیرگونه وارد گواتمالا شد و در حال حاضر حدود ۲۰ درصد از تولیدات این کشور را نیز تشکیل می دهد. در سایر کشورهای آمریکای مرکزی این زیرگونه حضور چندان پررنگی ندارد.
کاتوای با دارا بودن یک جثه کوچک امکان کاشت متراکم و برداشت موثر را فراهم می کند، تا حدی که منجر به تشدید کشت قهوه در افتاب کامل در آمریکای مرکزی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ شد.
یک زیرگونه مشابه با نام گارنیکا نیز توسط یک موسسه قهوه در مکزیک (INMECAFÉ) در سال ۱۹۶۰ از طریق تلاقی موندو نوو با کاتورا آماریلو معرفی شد. کارآزمایی های سازگاری در خصوص آن نیز در سال های بین ۱۹۷۹ تا ۱۹۷۸ انجام شد، اما این موسسه در سال ۱۹۸۰ قبل از تکمیل شجره نامه آن منحل شد. همچنین انتخاب های بیشتری توسط تولیدکنندگان خصوصی در مکزیک در مورد این زیرگونه انجام شده است اما ردیابی آن زیرگونه ها بسیار دشوار است.
دسترسی
پرورش دهنده انستیتو کشاورزی (IAC) ایالت سائوپولو در برزیل
اشتراک گذاری