SL28

SL28
مقاوم به خشکسالی، پتانسیلی با کیفیت بسیار خوب درون فنجان و مستعد ابتلا به بیماری های مهم از ویژگی های این زیرگونه است. SL28 معمولاً در کشورهای کنیا، مالاوی، اوگاندا و زیمباوه یافت می شود.
ظاهر
قد: بلند
رنگ نوک برگ ها: سبز
اندازه دانه قهوه: بزرگ
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: > 1200 متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: > 900 متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: > 700 متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: استثنایی
برداشت بالقوه: بسیار بالا
زنگ برگ قهوه: مستعد
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای پایین
رسیدن میوه ناشناخته
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن بالا
تراکم کاشت ۱۰۰۰ – ۲۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس چند ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه این زیرگونه در برابر خشکسالی مقاوم است. نوک برگ های آن عمدتاً سبز است اما گاهی به رنگ برنز نیز دیده می شوند. شاخه های آن در ابتدا حالتی نیمه ایستاده دارند، اما پس از گذشت چند فصل زراعی متوالی تمایل به افتادگی پیدا می کنند.

ژنتیک
اصل و نسب انتخابی از «مقاوم در برابر خشکسالی تانگانیکا». پس زمینه ژنتیکی بوربون مانند
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به بوربون)
تاریخچه SL28 یکی از شناخته شده ترین زیرگونه های قاره آفریقا است و در نهایت از کشور کنیا، جایی که در ابتدا در دهه ۱۹۳۰ انتخاب شد به سایر نقاط این قاره (به ویژه در کشور اوگاندا) و پس از آن به آمریکای لاتین گسترش یافت. این زیرگونه برای ارتفاعات متوسط تا زیاد مناسب است و در برابر خشکسالی از خود مقاومت خوبی نشان می دهد، اگرچه مستعد ابتلا به بیماری های مهم درخت قهوه است. این زیرگونه به دلیل سادگی اش قابل توجه است، به این معنی که می توان آن را برای سال ها یا دهه ها بدون مراقبت رها کرد و همچنان تولیدی موفق و با کیفیت داشت. درختان SL28 در بسیاری از مناطق کنیا وجود دارند. درختانی که گاهاً عمر آن ها به ۶۰ الی ۸۰ سال نیز می رسند و هنوز هم پر بازده هستند.
SL28 اولین بار در آزمایشگاه کشاورزی سابق اسکات (که اکنون به آزمایشگاه های ملی کشاورزی (NARL) در کابته تغییر نام داده است) انتخاب شد. گیاه هایی که در آزمایشگاه های اسکات کشور کنیا و در بین سال های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹ ایجاد می شدند، پیشوند SL به خود می گرفتند. ۴۲ درخت با منشاهای مختلف از نظر بازدهی، کیفیت و مقاومت به خشکی و بیماری های مختلف انتخاب و سپس مورد مطالعه قرار گرفتند. SL28 در سال ۱۹۳۵ از یک درخت در میان جمعیتی به نام مقاوم در برابر خشکسالی تانگانیکا انتخاب شد. در سال ۱۹۳۱ یکی از مسئولین ارشد قهوه به نام اسکات لبز توری در تانگانیکا (تانزانیای کنونی) برگزار کرد. بر اساس اسناد تاریخی او متوجه گونه ای در حال رشد در منطقه مودولی شد که به نظر می رسید نسبت به خشکسالی، بیماری ها و آفات مقاوم باشد. بذر جمع آوری و به آزمایشگاه های اسکات برگردانده شد، جایی که مقاومت آن به خشکسالی مورد تایید قرار گرفت. این زیرگونه به طور گسترده ای توزیع شد تا زمانی که توسط فرزند خود SL28 جایگزین شد.
آزمایش های ژنتیکی اخیر این مسئله که SL28 مربوط به گروه ژنتیکی بوربون است را تایید کرده است.

تاریخچه آزمایشگاه های کشاورزی اسکات
آزمایش های کشاورزی اسکات که اکنون به نام آزمایشگاه های ملی کشاورزی (NARL) تغییر نام داده است، اولین بار توسط دولت مستعمره بریتانیا در سال ۱۹۲۲ و در کشور کنیا تاسیس شد. این آزمایشگاه تحقیقات کشاورزی را انجام می داد و از طرف وزارت کشاورزی مامور شده بود تا به کشاورزان کنیایی مشاوره و آموزش فنی ارائه دهد. آزمایشگاه های کشاورزی اسکات از یک حشره شناس، قارچ شناس و همچنین یک پرورش دهنده گیاهان استفاده می نمودند. بخش قهوه که تا پیش از این در دفتر مرکزی دپارتمان مستقر بود، در سال ۱۹۳۴ به آزمایشگاه ها منتقل شد و ۲۴ هکتار از اراضی به قهوه اختصاص یافت. نام این واحد برگرفته از تاریخچه ساختمان های آن است. این ساختمان در سال ۱۹۱۳ به عنوان یک آسایشگاه ساخته شد که در طول جنگ جهانی اول به عنوان بیمارستان جنگی مورد استفاده قرار می گرفت. زمانی که وزارت کشاورزی در سال ۱۹۲۲، ساختمان ها را به اختیار خود درآورد آن ها را آزمایشگاه های کشاورزی اسکات نامیدند. هر دو آزمایشگاه کشاورزی اسکات در کشور کنیا و ایستگاه تحقیقاتی لیامونگو در تانگانیکا به مراکز اصلی پرورش قهوه در شرق آفریقا تبدیل شدند.
تحقیقات در آزمایشگاه و با همکاری مالکان زمین های خصوصی انجام می شد. در تاریخچه این آزمایشگاه ها آمده است: «آزمایش زیرگونه های وارادتی یکی از ماموریت های اصلی این آزمایشگاه ها است … انتخاب هایی از درختان منفردی که ویژگی های مطلوبی از خود نشان می دهند در حال رشد هستند». سایر کارهای مربوط به قهوه شامل آزمایش های مقایسه بازدهی، آزمایش های پیوند، آزمایش های مربوط به اثرات هرس درختان، آزمایش های مربوط به سایه آن ها، محصولات پوشش دهنده و غیره بود. در سال ۱۹۴۴، کشور کنیا تصمیم گرفت تحقیقات قهوه را به ایستگاه تحقیقاتی اختصاصی قهوه که امکانات بهتری برای آزمایش های میدانی داشت منتقل کند. زمین جاکاندرا (در فاصله بیست مایلی از شمال رویرو) با ۳۸۰ هکتار در سال ۱۹۴۹ برای این کار در نظر گرفته شد. همچنین در سال ۱۹۵۷ در کیامبو، در سال ۱۹۵۸ در مرو، در سال ۱۹۳۸ در کیتاله، در سال ۱۹۵۹ در اطراف دریاچه ویکتوریا و در سال ۱۹۵۷ در کیسی آزمایشگاه هایی تاسیس شد.

دسترسی
پرورش دهنده آزمایش های کشاورزی اسکات

 

SL34
زیرگونه ای با کیفیت استثنایی در فنجان اما بسیار مستعد ابتلا به بیماری گیلاس قهوه که بیشتر در کشور کنیا یافت می شود.
ظاهر
قد: بلند
رنگ نوک برگ ها: برنز تیره
اندازه دانه قهوه: بزرگ
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: > 1200 متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: > 900 متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: > 700 متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: استثنایی
برداشت بالقوه: بالا
زنگ برگ قهوه: مستعد
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای متوسط
رسیدن میوه ناشناخته
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن بالا
تراکم کاشت ۱۰۰۰ – ۲۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس چند ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه این زیرگونه سازگاری خوبی با مناطق مرتفع و باران زا دارد. مشخصه آن گیاهانی با نوک برگ های برنز تیره است. این گیاه از پهلو به حالت نیمه ایستاده شکل می گیرد و شاخه های قدیمی تر تمایل به افتادگی دارند.

ژنتیک
اصل و نسب پس زمینه ژنتیکی تیپیکا مانند
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به تیپیکا)
تاریخچه این زیرگونه در ابتدا در اواخر دهه ۱۹۳۰ در کشور کنیا و در آزمایشگاه های اسکات انتخاب شد. گیاه هایی که در آزمایشگاه های اسکات کشور کنیا و در بین سال های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹ ایجاد می شدند، پیشوند SL به خود می گرفتند. SL34 از یک درخت در زمین لورشو انتخاب شد، چرا که تحقیقات آزمایشگاه های اسکات اغلب با همکاری مالکان محلی و خصوصی انجام می شد. این درخت برچسب French Mission را بر خود داشت.
French Mission ها که به Spiritans نیز معروف بودند در سال ۱۸۳۹ زمینی را در بورا واقع در کنیا بنیان نهادند که در آن دانه های قهوه ای که از جزیره La Réunion می آمدند، کاشته می شد. نهال های بورا در سال ۱۸۹۹ به یک French Mission دیگر در سنت آستین در نزدیکی نایروبی آورده شدند و از آنجا بذرها میان مهاجرانی که مایل به کشت قهوه بودند توزیع شد. این خاستگاه قهوه هایی است که به اصطلاح French Mission نامیده می شوند.
در حقیقت به دلیل حرکت تاریخی دانه های قهوه به صورت مستقیم از La Réunion و از طریق مبلغان فرانسوی، French Mission نام دیگری برای زیرگونه بوربون است. با این حال آزمایش های ژنتیکی اخیر نشان داده است که SL34 زیرگونه ای مربوط به گروه ژنتیکی تیپیکا است.

دسترسی
پرورش دهنده آزمایش های کشاورزی اسکات