پاپوآ گینه نو

پاپوآ گینه نو
بسیاری از مردم قهوه های پاپوا گینه نو را شبیه به قهوه های اندونزی می دانند اما واقعیت اینجاست که این مسئله ناعادلانه است. پاپوا گینه نو کاملاً از این کشور جداست و نیمه شرقی پاوا گینه نو از نظر مشخصات قهوه اشتراک بسیار کمی با همسایه خود دارد.
با اینکه قهوه بسیار زود در این کشور کاشته شد اما تاریخچه طولانی ای ندارد. در دهه ۱۸۹۰ قهوه در این کشور به عنوان یک محصول تجاری تلقی نمی شد. در سال ۱۹۲۶ هجده زمین زراعی با استفاده از دانه های قهوه کوه های آبی جامائیکا راه اندازی شد و تا سال ۱۹۲۸ شکلی جدی به خود گرفت. آغاز ساختارمند این صنعت در دهه ۱۹۵۰ و با ایجاد زیرساخت هایی برای کمک به تسهیل رشد قهوه در سراسر جزیره بود. این اتفاق زمانی شدت بیشتری گرفت که در دهه ۱۹۷۰ تولید کشور برزیل در زمینه قهوه کاهش یافت. دولت از یک سری برنامه های مالی حمایت کرد تا مزارع کوچک را تشویق کند تا به صورت تعاونی اداره شوند. در آن زمان صنعت قهوه بیشتر بر روی زمین های مدیریت شده متمرکز بود، اما از دهه ۱۹۸۰ این صنعت شروع به تغییر و تمرکززدایی کرد. این مسئله به دنبال کاهش قهوه بود که بسیاری از مزارع را با مشکلات مالی مواجه کرد. مزرعه های کوچک کمتر در معرض خطر نیروهای بازار بودند و بنابراین توانستند به تولید قهوه ادامه دهند.
امروزه ۹۵ درصد از تولیدکنندگان خرده مالکانی هستند که از طریق کشاورزی امرار معاش می نمایند. آن ها حدود ۹۰ درصد از قهوه کشور را تولید می کنند که تقریباً تمام آن ها گونه عربیکاست. این بدان معناست که بخش زیادی از جمیعت کشور، به ویژه در مناطق مرتفع در تولید قهوه مشارکت دارند. این امر قطعاً در تولید مقدار زیادی قهوه ای با کیفیت بالا چالش هایی را به همراه داشته است، زیرا بسیاری از تولیدکنندگان به امکانات مناسب پس از برداشت دسترسی ندارند و فقدان قابلیت ردیابی در محصولات مانع از ارزشمندی قهوه با کیفیت بالا این کشور شده است.
قابلیت ردیابی
چندین مزرعه بزرگ همچنان کار خود را با موفقیت در این کشور دنبال می کنند، بنابراین می توان قهوه را تا چنین مزرعه هایی ردیابی کرد. در این کشور ردیابی قهوه تاریخچه طولانی ای ندارد و در گذشته برخی از مزارع قهوه، قهوه هایی را از تولیدکنندگان دیگر تهیه می کردند تا آن را به عنوان قهوه خود معرفی کنند. ایده فروش قهوه در این منطقه نیز نسبتاً جدید است. با این حال، ارتفاع و خاک این کشور پتانسیل بالایی برای قهوه با کیفیت دارد و همین مسئله موجب علاقه مندی بازار قهوه تخصصی نسبت به قهوه های این کشور در سال های اخیر شده است.

درجه بندی
صادرات قهوه در این کشور بر اساس درجه بندی ای انجام می شود که به ترتیب کیفیت چنین است: AA، A، X، PSC و Y. سه مورد اول به مزارع برتر اختصاص دارد و دو مورد دیگر مربوط به تولیدکنندگان و مزارع کوچک تر است.
مشخصات طعمی
قهوه های خوب پاپوا گینه نو اغلب دارای کیفیت کره ای با طعم شیرین و پیچیدگی فوق العاده هستند.
مناطق پرورش دهنده قهوه
جمعیت: ۷۰۶۰۰۰۰
تعداد کیسه های ۶۰ کیلوگرمی در سال: ۱۱۷۱۰۰۰
بیشترین میزان قهوه این کشور در مناطق کوهستانی تولید می شود و این مناطق پتانسیل بسیار زیادی برای تولید قهوه های خوب در آینده نشان داده اند. مقدار بسیار کمی قهوه نیز در خارج از مناطق کوهستانی رشد می کند.
ارتفاعات شرقی
یک رشته کوه سراسری در این کشور وجود دارد که ارتفاعات شرقی بخشی از آن را تشکیل می دهد.
ارتفاع: ۱۴۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: آپریل تا سپتامبر
زیرگونه ها: بوربون، تیپیکا و آشورا
ازتفاعات غربی
یک بخش دیگر این رشته کوه در غرب واقع شده است و بیشتر قهوه این منطقه در اطراف کوه هاگن که آتشفشانی خاموش است می روید. قهوه تولید شده در این منطقه اغلب در ایستگاه گروکا شستشو داده می شود و از این رو ردیابی قهوه های این منطقه دشوار است.
ارتفاع: ۱۰۰۰ تا ۱۸۰۰ متر
زمان برداشت: آپریل تا سپتامبر
زیرگونه ها: بوربون، تیپیکا و آشورا
استان سیمبو
این استان که گاهی به نام چیمبو نیز خوانده می شود سومین منطقه بزرگ تولیدکننده قهوه در کشور پاپوا گینه نو است. این نام از گویش محلی و کلمه سیپووو به معنای «متشکرم» گرفته شده است. بیشترین قهوه های این منطقه از باغ های اطراف کشاورزان و مالکان کوچک به دست می آید. نزدیک به ۹۰ درصد جمعیت این منطقه به کشاورزی و تولید قهوه مشغول هستند.
ارتفاع: ۱۳۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: آپریل تا سپتامبر
زیرگونه ها: بوربون، تیپیکا و آشورا