T8667
زیرگونه ای پر بازده، مقاوم در برابر زنگ برگ قهوه و سازگار با مناطق گرم و خاک های اسیدی.
ظاهر
قد: کوتاه
رنگ نوک برگ ها: برنز
اندازه دانه قهوه: متوسط
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: ۱۰۰۰ تا ۱۶۰۰ متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: ۷۰۰ تا ۱۳۰۰ متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: پایین
برداشت بالقوه: بالا
زنگ برگ قهوه: مقاوم
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای بالا
رسیدن میوه متوسط
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن پایین
تراکم کاشت ۵۰۰۰ – ۶۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس تک ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه مستعد ابتلا به Ojo de Gallo، این زیرگونه برای کشت در خاک های اسیدی و غنی از آلومینیوم و همچنین آب و هوای گرم توصیه می شود. در پرو ارتفاع توصیه شده برای کاشت این زیرگونه ۸۰۰ تا ۱۴۰۰ متر است.
ژنتیک
اصل و نسب تیمور هیبریدی ۸۳۲٫۱ * کاتورا
توصیف ژنتیکی مخزن ژنی (کاتیمور)
تاریخچه این زیرگونه از تلاقی بین تیمور هیبریدی ۸۳۲٫۱ و کاتورا پدید می آید. در میان پرورش دهندگان قهوه در آمریکای مرکزی این زیرگونه به علت مقاومت در برابر زنگ برگ قهوه زیرگونه مهمی به حساب می آید. T8667 ریشه در اولین روزهای شکل گیری کنسرسیوم منطقه آمریکای مرکزی به نام PROMECAFE دارد که در سال ۱۹۷۸ با بودجه دفتر منطقه ای USAID برای برنامه های آمریکای مرکزی (ROCAP) و موسسه کشاورزی کمپیناس (IAC) در برزیل تاسیس شد. هدف از تاسیس این کنسرسیوم پاسخگویی به تهدید ناشی از ورود زنگ برگ قهوه به منطقه بود.
در سال ۱۹۷۸ ایستگاه تحقیقاتی مرکز تحقیقات و آموزش عالی کشاورزی گرمسیری (CATIE) در کاستاریکا نسل پنجم (T5) T8667 را از دانشگاه فدرال de Viçosa در برزیل دریافت کرد که انتخاب های اولیه ایجاد شده از تلاقی تیمور هیبریدی ۸۳۲٫۱ و کاتورا را در مرکز تحقیقات زنگ برگ قهوه در پرتغال (CIFC) انجام داده بود. آن ها نام H26 را بر آن گذاشتند و در آمریکای مرکزی نام T8667 برای آن انتخاب شد (حرف T نشان دهنده Turrialba است، جایی که ایستگاه تحقیقاتی CATIE در آنجا مستقر است). مزارع خصوصی در آمریکای مرکزی انتخاب انبوه T8667 را انجام دادند. انتخاب انبوه به این معنا که گروهی از زیرگونه ها بر اساس عملکرد برترشان انتخاب می شوند. دانه های این گیاهان در تشکیل نسل جدید حجیم تر می شوند و در توالی نسل ها این فرایند تکرار می شود. بذر حاصل از این آزمایش ها در سراسر منطقه، در اواخر دهه ۱۹۸۰ توزیع شد. در کاستاریکا، CATIE انتخاب دیگری از T8667 را برای ایجاد زیرگونه کاستاریکا ۹۵ انجام داد. IHCAFE در کشور هندوراس همین کار را برای ایجاد زیرگونه لمپیرا انجام داد و السالوادور نیز همین کار را برای ایجاد زیرگونه کاتیسیک تکرار کرد.
تاریخچه مفصلی از زیرگونه های گروه کاتیمور
در سال ۱۹۵۸ یا ۱۹۵۹، مرکز تحقیقات زنگ برگ قهوه پرتغال (CIFC) که به دلیل پژوهش های خود در این خصوص مشهور است، تعداد زیادی دانه هیبریدی تیمور را از جزیره تیمور دریافت نمود. تیمور هیبریدی از تلاقی طبیعی بین عربیکا و کانفورا (روبوستا) و به صورت خود به خود در جزیره تیمور در دهه ۱۹۲۰ پدید آمده بود. ژنتیک روبوستایی آن باعث شده بود تا این گیاه در برابر زنگ برگ قهوه از خود مقاومت نشان دهد. از بین دو محموله بذری که CIFC دریافت کرد، آن ها دو گیاه را برای استفاده در برنامه اصلاح نژادی بر اساس مقاومت بالای آن ها در مقابل زنگ برگ قهوه انتخاب کردند. در سال ۱۹۶۷، پرورش دهندگان در پرتغال کار را برای ایجاد انواع جدیدی از قهوه آغاز کردند که در برابر بیماری مقاوم باشند و در عین حال قد کوتاهی داشته و بتوان آن را به صورت فشرده کشت کرد. برخی از خطوط هیبریدی تیمور مقاوم در برابر زنگ برگ قهوه با کاتورا برای ایجاد خطوط هیبریدی مختلف الحاق شدند:
کاتورای قرمز CIFC 19.1 * HDT CIFC 832.1 = HW26
کاتورای قرمز CIFC 19.1 * HDT CIFC 832.2 = H46
بعد از چند آزمایش اولیه در IAC کشور برزیل، هیبریدها کاتیمور نامیده شدند. آن ها درست در هنگام ورود زنگ برگ قهوه در قاره آمریکا پدید آمدند. پس از آن مشتقات اصلی کاتیمور در سراسر جهان برای انتخاب های محلی بیشتر و انتشار نهایی میان کشاورزان توزیع شد. توجه به این نکته مهم است که بر خلاف تصور رایج، کاتیمور به خودی خود یک زیرگونه متمایز نیست. بلکه، گروهی از زیرگونه های مختلف و متفاوت با اصل و نسبی مشابه است.
در مالاوی، واحد تحقیقات قهوه و چای، پنج فرزند کاتیمور را پذیرفت. در پاپوآ گینه نو شش خط از کاتیمور انتخاب و سپس منتشر شدند. همچنین در بسیاری از نقاط آمریکای لاتین کاتیمورها تحت انتخاب نسل و آزمایش های میدانی بیشتری قرار گرفتند.
دسترسی
پرورش دهنده هیچ کدام
اشتراک گذاری