K7

K7
زیرگونه ای مقاوم به بیماری های زنگ برگ قهوه و بیماری گیلاس قهوه که عمدتاً در کنیا و تانزانیا یافت می شود.
ظاهر
قد: بلند
رنگ نوک برگ ها: برنز روشن
اندازه دانه قهوه: بزرگ
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: ۱۰۰۰ تا ۱۶۰۰ متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: ۷۰۰ تا ۱۳۰۰ متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: خوب
برداشت بالقوه: بالا
زنگ برگ قهوه: متحمل
بیماری گیلاس قهوه: متحمل
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای متوسط
رسیدن میوه ناشناخته
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن بالا
تراکم کاشت ۱۰۰۰ – ۲۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس تک ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه این زیرگونه با عادت انتشار آن از پهلو متمایز می شود، اگرچه درختچه های اولیه و مسن تر تمایل به افتادگی دارند. این زیرگونه دارای برگ های متوسط تا باریک با نوک ساقه های جوان است که به رنگ برنز روشن دیده می شوند. همچنین این زیرگونه برای ارتفاعات پایین تر که در آن ها بیماری زنگ برگ قهوه شایع است، مناسب تر است.

ژنتیک
اصل و نسب پس زمینه ژنتیکی بوربون مانند
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به بوربون)
تاریخچه K7 به دلیل تحمل آن نسبت به بیماری زنگ برگ قهوه و بیماری گیلاس قهوه بسیار شناخته شده است و به طور گسترده ای در برنامه های اصلاح نژاد مدرن در کشور کنیا و تانزانیا از آن استفاده می شود.
این زیرگونه در سال ۱۹۳۶ پس از انتخاب پنج نسل اصلی توسط آزمایشگاه های کشاورزی اسکات در کنیا منتشر شد و هنوز هم به طور گسترده ای در کنیا کشت می شود.
به گفته جونز یکی از مقامات ایستگاه تحقیقات قهوه کنیا در دهه ۱۹۵۰، زیرگونه K7 یکی از دو درختی است که در سال ۱۹۳۶ توسط آقای واکر از درختان French Mission انتخاب شد. یکی از این انتخاب ها بعدا K7 نام گرفت که ظاهراً برای چندین سال در برابر زنگ برگ قهوه مصون بود (البته این زیرگونه دیگر مقاوم نیست).
آزمایش های ژنتیکی اخیر تایید کرده است که این زیرگونه به گروه ژنتیکی بوربون مرتبط است.

دسترسی
پرورش دهنده انتخاب شخصیِ کشاورزی به نام واکر در کنیا و در سال ۱۹۳۶