کاستاریکا

کاستاریکا
قهوه از اوایل قرن نوزدهم به کاستاریکا آمد. زمانی که استقلال این کشور در سال ۱۸۲۱ اعلام شد، دولت و شهرداری دانه های قهوه را به صورت رایگان برای تشویق کشاورزان به کاشت و پرورش قهوه به آن ها اهدا کردند و سوابق نشان می دهد که در آن زمان حدود ۱۷ هزار درخت قهوه در کاستاریکا وجود داشته است.
در سال ۱۸۲۵ دولت با معاف کردن قهوه از برخی مالیات ها، ترویج پرورش قهوه را ادامه داد و در سال ۱۸۳۱، دولت مقرر کرد که اگر کسی به مدت پنج سال در زمین هایش قهوه کشت کند، پس از آن می تواند مالکیت آن زمین را در اختیار بگیرد. در سال ۱۸۲۰ مقدار کمی قهوه به پاناما صادر شد اما اولین صادرات واقعی قهوه از این کشور در سال ۱۸۳۲ آغاز شد. قهوه هایی که به کشور انگلستان صادر می شد، در ابتدا از شیلی عبور می کرد و در آنجا بسته بندی می شد و به همین علت به « Café Chileno de Valparaíso» تغییر نام داد. صادرات مستقیم قهوه به انگلستان اندکی پس از آن آغاز شد که در سال ۱۸۳۴ انگلیسی ها به طور فزاینده ای در این کشور به سرمایه گذاری اقدام کردند. این سرمایه گذاری ها در نهایت منجر به تاسیس بانک انگلوکاستاریکا در سال ۱۸۶۳ شد که به رشد صنعت کمک های مالی فراوانی کرد. برای نزدیک به پنجاه سال و در بین سال های ۱۸۴۶ و ۱۸۹۰ قهوه تنها محصول صادراتی این کشور بود. قهوه باعث ایجاد زیرساخت های فراوانی در این کشور شد، مانند ایجاد اولین راه آهن که کشور را به اقیانوس اطلس متصل می نمود، بیمارستان سان خوان د دیوس، اولین اداره پست کاستاریکا و اولین دفتر چاپ دولتی که تمام این ها بر فرهنگ این کشور نیز تاثیرگذار بود و کمی بعد تئاتر ملی، کتابخانه های فراوان و دانشگاه سانتو توماس در این کشور شکل گرفت.
زیرساخت های قهوه در کاستاریکا مدت هاست که به عنوان یک مزیت رقابتی این کشور را برای رسیدن به قیمت های بهتر در بازار بین المللی یاری می کنند. فراوری شسته در سال ۱۸۳۰ به این کشور معرفی شد و تا سال ۱۹۰۵ دویست ایستگاه مربوط به این فراوری در کشور ایجاد شد. پس از مدتی، قهوه های شسته شده به قیمت های بالاتری دست یافتند و در این زمان فراوری قهوه به این روش بر کیفیت درک شده آن افزود. پس از آن صنعت قهوه این کشور تا زمانی که با محدودیت های جغرافیایی روبرو نشد، به رشد خود ادامه داد.
در آن زمان جمعیت هنوز از سان خوزه به سایر نقاط کشور در حال گسترش بود و کشاورزان به دنبال زمین های جدیدی برای رشد محصولات بودند. با این حال، تمام زمین های کشور برای کشت قهوه مناسب نبودند. این مسئله که قهوه کشور کاستاریکا از شهرت خوبی برخوردار بوده و برای مدت های بسیار طولانی به قیمت های خوبی در صنعت قهوه دست یافته غیرقابل انکار است. در اواخر قرن بیستم انگیزه ای برای فاصله گرفتن از زیرگونه های هیرلوم به سمت زیرگونه های پر بازده تر در این کشور به وجود آمد. در حالی که رسیدن به بازده بالا در صنعت قهوه امری منطقی است اما بسیاری از افراد در صنعت قهوه تخصصی معتقد بودند که کیفیت قهوه های درون فنجان کاهش پیدا کرده است. با این حال، اخیراً تغییرات دیگری نیز در این کشور پدید آمده است که کیفیت را مجدداً به قهوه های تولیدشده در آن بازگردانده است.
نقش دولت
دولت از همان ابتدا، کاشت قهوه را در کاستاریکا به شدت تشویق کرد و به کسانی که مایل به کشت محصول بودند زمین هایی واگذار کرد. در سال ۱۹۳۳، دولت تحت فشار جامعه قهوه، موسسه ای را با عنوان دفاع از قهوه ایجاد کرد. در ابتدا این مؤسسه قرار بود در تلاش برای جلوگیری از استثمار تولیدکنندگان کوچک قهوه، توسط کسانی که گیلاس قهوه خود را ارزان می‌خریدند، آن را فرآوری می‌کردند و با سود بسیار بیشتری فروختند، ایفای نقش کند. آنها این کار را با تعیین محدودیت برای سودی که توسط فراوری کنندگان بزرگتر بدست می آمد انجام دادند. در سال ۱۹۴۸، نهاد دولتی قهوه به یک دفتر تبدیل شد و برخی از مسئولیت های آن به وزارت کشاورزی واگذار شد. پس از آن این دفتر به موسسه قهوه کاستاریکا (ICAFE) تغییر نام داد که هنوز هم با همین نام در حال فعالیت است. ICAFE مشارکت گسترده ای در صنعت قهوه، راه اندازی مزارع تحقیقاتی و تجربی و همچنین ارتقای قهوه کاستاریکا در سراسر جهان دارد. بودجه آن نیز با اختصاص ۱٫۵ درصد مالیات بر تمام قهوه های صادرتی کاستاریکا تامین می شود.
انقلاب کارخانه های کوچک
قهوه کاستاریکا از قدیم الایام از شهرت خوبی برخوردار بوده و همیشه با قیمت های بالایی به فروش می رفته است. با توسعه یافتن صنعت قهوه تخصصی، آنچه این قهوه نیاز داشت قابلیت ردیابی بود. معمولاً قهوه هایی که در اواخر قرن گذشته از کاستاریکا صادر می شدند نشان هایی داشتند که اساساً توسط توسط کارخانه ها و ذینفعان بزرگ ایجاد شده بودند. این نشان ها و برندها محل دقیق قهوه و ویژگی های منحصر به فرد آن را برای متمایز نگه داشتن مزارع کوچک و شخصی در زنجیره پردازش به درستی نشان نمی دادند. با این حال، از اواسط تا اواخر دهه ۲۰۰۰، افزایش چشمگیری در تعداد کارخانه های فراوری کوچک به وجود آمد. کشاورزان بر روی تجهیزات پس از برداشت خود در مقیاس های کوچک سرمایه گذاری کرده و بیشتر کارهای فراوری را خودشان انجام می دادند. این بدان معنا بود که آن ها می توانستند کنترل قهوه را در دست بگیرند و تنوع سبک ها و قهوه های مناطق مختلف این کشور به طور چشمگیری افزایش یافت. در گذشته، یک قهوه منحصر به فرد و غیرمعمول با قهوه های دیگر ترکیب می شد، اما پس از گسترش این کارخانه ها دیگر این اتفاق نیفتاد. با این موضوع قهوه های کاستاریکا برای کاوش های هیجان انگیز در خصوص آن ها دست مصرف کننده را باز می گذارند و امروزه می توان راحت تر از گذشته چندین قهوه مختلف از مناطق خاص را در کنار هم چشید و تاثیری که جغرافیا می تواند بر طعم داشته باشد را مشاهده نمود.
قهوه و گردشگری
کاستاریکا توسعه یافته ترین و امن ترین کشور آمریکای مرکزی است و همین مسئله این کشور را به یک مقصد گردشگری فوق العاده محبوب به ویژه در میان مردم آمریکای شمالی تبدیل کرده است. گردشگری نه تنها جایگزین درآمد خارجی حاصل از صادرات قهوه شده است که با آن تلاقی پیدا کرده و ترکیب شده است. اکوتوریسم در کاستاریکا محبوبیت خاصی دارد و بازید از بسیاری از مزارع قهوه در این کشور امکان پذیر است. معمولاً مزارع بزرگتر این تورها را ارائه می دهند. این مزارع تمرکز کمتری بر کیفیت دارند اما با این حال بازدید از این مزارع و دیدن کشاورزی قهوه از نزدیک بسیار جالب است.
قابلیت ردیابی
در حال حاضر مالکیت زمین در کاستاریکا بسیار رایج است، به طوری که نود درصد تولیدکنندگان قهوه در این کشور مالکیت زمین های کوچک تا متوسط را در اختیار دارند. به این ترتیب می توان قهوه ها را تا یک مزرعه شخصی یا یک تعاونی خاص ردیابی نمود.
مشخصات طعمی
قهوه های کاستاریکا معمولاً بسیار تمیز و شیرین و با تن واره ای سبک هستند. با این حال، اخیراً کارخانه های کوچک طیف وسیع تری از طعم ها و سبک ها را تولید می کنند.
مناطق پرورش دهنده قهوه
جمعیت: ۴۵۸۶۰۰۰
تعداد کیسه های ۶۰ کیلوگرمی در سال: ۱۴۸۶۰۰۰
کاستاریکا در گذشته در بازاریابی قهوه خود با استفاده از نام مناطق تولیدکننده قهوه موفق بوده است. با این حال تنوع بسیار زیادی در هر منطقه وجود دارد و ارزش آن را دارد که قهوه هر منطقه را به صورت مجزا امتحان کنید.
دره مرکزی
شهر سن خوزه در مرکز این منطقه قرار دارد و یکی از پرجمعیت ترین مناطق کاستاریکا است که سابقه بسیار زیادی در کشت قهوه دارد. این منطقه به دو منطقه فرعی هردیا و آلاخوئلا تقسیم می شود. سه آتشفشان کلیدی به نام های ایزارو، باروا و پواس نیز در این منطقه وجود دارد که بر توپوگرافی و خاک تاثیر می گذارند.
ارتفاع: ۹۰۰ تا ۱۶۰۰ متر
زمان برداشت: نوامبر تا مارس

دره غربی
اولین کشاورزان در قرن نوزدهم در این منطقه سکونت یافتند و با خود قهوه آوردند. این منطقه به شش منطقه فرعی به نام های سان رالمون، پالمارس، نارانجو، گرسیا، سارچی و آتناس تقسیم می شود. یکی از زیرگونه های این منطقه نیز سارچی است که نام خود را از شهر سارچی وام می گیرد. بالاترین ارتفاعات این منطقه در اطراف نارنجو یافت می شود که قهوه های خیره کننده ای را تولید می کند.
ارتفاع: ۷۰۰ تا ۱۶۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا فوریه
تارازو
منطقه تارازو از نظر کیفیت قهوه شهرت دیرینه ای دارد و برای سال ها قهوه موجود در این منطقه همیشه کیفیت بسیاری داشته است. برند تارازو در طول سال ها قدرت کافی به دست آورده و ارزش آن نیز به مرور افزایش یافته است. این منطقه بالاترین ارتفاع را در کل کشور دارد و مانند بسیاری از مناطق دیگر از فصل خشکسالی مشخصی در هنگام برداشت بهره می برد.
ارتفاع: ۱۲۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: نوامبر تا مارس
ترس ریوس
این منطقه کوچک در شرق سن خوزه واقع شده است و از خاک آتشفشانی بهره مند است. این منطقه، منطقه ای نسبتاً دور در نظر گرفته می شد، اما اکنون بزرگترین چالش صنعت قهوه دیگر دسترسی این منطقه به نیروی کار یا زیرساخت نیست، بلکه تهدید ناشی از توسعه شهری است. چرا که هر روز زمین های بیشتری برای توسعه مسکن مورد نیاز است و منطقه ترس ریوس هر سال کمتر و کمتر قهوه تولید می کند و زمین ها برای توسعه های شهری فروخته می شوند.
ارتفاع: ۱۲۰۰ – ۱۶۵۰ متر
زمان برداشت: نوامبر تا مارس
اوروسی
اوروسی منطقه کوچک دیگری در شرق سن خوزه است و این منطقه بیش از یک قرن است که به تولید قهوه مشغول است. این منطقه در حقیقت یک دره طولانی است که از سه منطقه فرعی اوروسی، کاچی و پارازیو تشکیل شده است.
ارتفاع: ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ متر
زمان برداشت: آگوست تا فوریه
برونکا
منطقه برونکا به دو بلوک تقسیم می شود: کوتو بروس که هم مرز با پاناما است و پرز زلدون که از میان این دو منطقه کوتو بروس بیشتر به قهوه به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از اقتصاد خود وابسته است. مهاجران ایتالیایی پس از جنگ جهانی دوم به اینجا رسیدند و همراه با افراد محلی مزارع قهوه را راه اندازی کردند. قهوه پرز زلدون برای اولین بار در اواخر قرن نوزدهم توسط مهاجران منطقه دره مرکزی کاشته و تولید شد. بسیاری از قهوه های کاشته شده در این منطقه کاتورا و کاتوای هستند.
ارتفاع: ۶۰۰ تا ۱۷۰۰ متر
زمان برداشت: آگوست تا فوریه
توریالبا
برداشت محصول در این منطقه به دلیل آب و هوا و بارندگی زودتر از سایر مناطق اتفاق می افتد. فصل های مرطوب و خشک مرز مشخصی در این منطقه ندارند و دیدن گل های متعدد درختان قهوه در این منطقه امری عجیب نیست. آب و هوای این منطقه چالشی جدی برای تولید قهوه است و قهوه های با کیفیت بسیار بالا در این منطقه نسبتاً کمیاب است.
ارتفاع: ۵۰۰ تا ۱۴۰۰ متر
زمان برداشت: جولای تا مارس
گواناکاست
این منطقه غربی منطقه ای بزرگ است اما مناطق کمی از آن به کاشت قهوه اختصاص داده شده است. اقتصاد این منطقه بیش از قهوه به دامداری، گوشت گاو و برنج وابسته است. بیشتر قهوه های این منطقه در ارتفاعات پایین تر کشت می شود و قهوه های خیره کننده در این منطقه کمیاب است.
ارتفاع: ۶۰۰ تا ۱۳۰۰ متر
زمان برداشت: جولای تا فوریه