ویلا سارچی
این زیرگونه با ارتفاعات بسیار زیاد سازگار است و در برابر بادهای شدید مقاومت خوبی از خود نشان می دهد.
ظاهر
قد: کوتاه
رنگ نوک برگ ها: سبز
اندازه دانه قهوه: کمتر از متوسط
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: > 1600 متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: > 1300 متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: > 1000 متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: خوب
برداشت بالقوه: خوب
زنگ برگ قهوه: مستعد
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای بالا
رسیدن میوه متوسط
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن میانگین
تراکم کاشت ۵۰۰۰ – ۶۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس تک ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه سازگار با ارتفاع بالا و مقاوم در برابر بادهای شدید.
ژنتیک
اصل و نسب یک جهش طبیعی از بوربون
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به بوربون)
تاریخچه به مانند زیرگونه های کاتورا و پاکاس زیرگونه ویلا سارچی نیز یک جهش طبیعی تک ژنی از بوربون است که باعث کوتاه تر شدن و فشرده تر شدن گیاه می شود. این زیرگونه در دهه ۱۹۵۰ و یا ۱۹۶۰ در کشور کاستاریکا و در منطقه شمال غربی استان آلاجوئلا کشف شد و سپس برای آن شجره نامه ای انتخاب گردید.
اگرچه در سال ۱۹۷۴ توسط IHCAFE به هندوراس معرفی شد اما این زیرگونه به صورت گسترده خارج از کاستاریکا رشد نمی کند.
این زیرگونه به دلیل سازگاری مناسب آن با ارتفاع زیاد و مقاومت در برابر بادهای شدید شناخته شده است.
ویلا سارچی شاید به عنوان یکی از نام های گروه قهوه های سارچیمور نیز شناخته شود. در دهه ۱۹۷۰، پرورش دهندگان و تولیدکنندگان در آمریکای لاتین و همچنین صنعت جهانی قهوه که به قهوه این منطقه وابسته بودند به شدت نگران ورود بیماری زنگ برگ قهوه به آمریکای لاتین بودند.
در سال ۱۹۵۸ یا ۱۹۵۹، مرکز تحقیقات زنگ برگ قهوه پرتغال (CIFC) که به دلیل پژوهش های خود در این خصوص مشهور است، تعداد زیادی دانه هیبریدی تیمور را از جزیره تیمور دریافت نمود. تیمور هیبریدی از تلاقی طبیعی بین عربیکا و کانفورا (روبوستا) و به صورت خود به خود در جزیره تیمور در دهه ۱۹۲۰ پدید آمده بود. ژنتیک روبوستایی آن باعث شده بود تا این گیاه در برابر زنگ برگ قهوه از خود مقاومت نشان دهد. از بین دو محموله بذری که CIFC دریافت کرد، آن ها دو گیاه را برای استفاده در برنامه اصلاح نژادی بر اساس مقاومت بالای آن ها در مقابل زنگ برگ قهوه انتخاب کردند. در سال ۱۹۶۷، پرورش دهندگان در پرتغال کار را برای ایجاد انواع جدیدی از قهوه آغاز کردند که در برابر بیماری مقاوم باشند و در عین حال قد کوتاهی داشته و بتوان آن را به صورت فشرده کشت کرد. یکی از گیاهان تیمور هیبریدی مقاوم در برابر زنگ برگ قهوه به نام HDT CIFC 832.2 با ویلا سارچی الحاق شد تا هیبرید ۳۶۱ (H361) ایجاد شود. این گیاه هیبریدی سارچیمور نام گرفت (تلفیق با کاتورای فشرده کاتیمور نامیده می شد).
دسترسی
پرورش دهنده موسسه قهوه کاستاریکا (ICAFE)
ویلا سارچی
این زیرگونه با ارتفاعات بسیار زیاد سازگار است و در برابر بادهای شدید مقاومت خوبی از خود نشان می دهد.
ظاهر
قد: کوتاه
رنگ نوک برگ ها: سبز
اندازه دانه قهوه: کمتر از متوسط
زراعت
ارتفاع بهینه:
پنج درجه شمالی تا پنج درجه جنوبی: > 1600 متر
پنج تا پانزده درجه شمالی و پنج تا پانزده درجه جنوبی: > 1300 متر
بیشتر از پانزده درجه شمالی و بیشتر از پانزده درجه جنوبی: > 1000 متر
پتانسیل کیفیت در ارتفاع بالا: خوب
برداشت بالقوه: خوب
زنگ برگ قهوه: مستعد
بیماری گیلاس قهوه: مستعد
نماتدها: مستعد
اولین سال تولید سال سوم
نیازهای تغذیه ای بالا
رسیدن میوه متوسط
نسبت دانه قهوه به گیلاس آن میانگین
تراکم کاشت ۵۰۰۰ – ۶۰۰۰ در هکتار (با استفاده از هرس تک ساقه)
اطلاعات بیشتر در خصوص زراعت این زیرگونه سازگار با ارتفاع بالا و مقاوم در برابر بادهای شدید.
ژنتیک
اصل و نسب یک جهش طبیعی از بوربون
توصیف ژنتیکی گروه بوربون-تیپیکا (مربوط به بوربون)
تاریخچه به مانند زیرگونه های کاتورا و پاکاس زیرگونه ویلا سارچی نیز یک جهش طبیعی تک ژنی از بوربون است که باعث کوتاه تر شدن و فشرده تر شدن گیاه می شود. این زیرگونه در دهه ۱۹۵۰ و یا ۱۹۶۰ در کشور کاستاریکا و در منطقه شمال غربی استان آلاجوئلا کشف شد و سپس برای آن شجره نامه ای انتخاب گردید.
اگرچه در سال ۱۹۷۴ توسط IHCAFE به هندوراس معرفی شد اما این زیرگونه به صورت گسترده خارج از کاستاریکا رشد نمی کند.
این زیرگونه به دلیل سازگاری مناسب آن با ارتفاع زیاد و مقاومت در برابر بادهای شدید شناخته شده است.
ویلا سارچی شاید به عنوان یکی از نام های گروه قهوه های سارچیمور نیز شناخته شود. در دهه ۱۹۷۰، پرورش دهندگان و تولیدکنندگان در آمریکای لاتین و همچنین صنعت جهانی قهوه که به قهوه این منطقه وابسته بودند به شدت نگران ورود بیماری زنگ برگ قهوه به آمریکای لاتین بودند.
در سال ۱۹۵۸ یا ۱۹۵۹، مرکز تحقیقات زنگ برگ قهوه پرتغال (CIFC) که به دلیل پژوهش های خود در این خصوص مشهور است، تعداد زیادی دانه هیبریدی تیمور را از جزیره تیمور دریافت نمود. تیمور هیبریدی از تلاقی طبیعی بین عربیکا و کانفورا (روبوستا) و به صورت خود به خود در جزیره تیمور در دهه ۱۹۲۰ پدید آمده بود. ژنتیک روبوستایی آن باعث شده بود تا این گیاه در برابر زنگ برگ قهوه از خود مقاومت نشان دهد. از بین دو محموله بذری که CIFC دریافت کرد، آن ها دو گیاه را برای استفاده در برنامه اصلاح نژادی بر اساس مقاومت بالای آن ها در مقابل زنگ برگ قهوه انتخاب کردند. در سال ۱۹۶۷، پرورش دهندگان در پرتغال کار را برای ایجاد انواع جدیدی از قهوه آغاز کردند که در برابر بیماری مقاوم باشند و در عین حال قد کوتاهی داشته و بتوان آن را به صورت فشرده کشت کرد. یکی از گیاهان تیمور هیبریدی مقاوم در برابر زنگ برگ قهوه به نام HDT CIFC 832.2 با ویلا سارچی الحاق شد تا هیبرید ۳۶۱ (H361) ایجاد شود. این گیاه هیبریدی سارچیمور نام گرفت (تلفیق با کاتورای فشرده کاتیمور نامیده می شد).
دسترسی
پرورش دهنده موسسه قهوه کاستاریکا (ICAFE)
اشتراک گذاری