نیکاراگوئه

نیکاراگوئه
قهوه برای اولین بار توسط مبلغان کاتولیک در سال ۱۷۹۰ به نیکاراگوئه آورده شد و در ابتدا به علت کنجاوی در خصوص آن پرورش یافت. در حدود سال ۱۸۴۰ بود که در پاسخ به افزایش تقاضای جهانی برای قهوه این محصول اهمیت اقتصادی پیدا کرد و اولین مزارع تجاری در اطراف ماناگوا ظاهر شد.
دوره صد ساله بین سال‌های ۱۸۴۰ و ۱۹۴۰ اغلب به عنوان سال‌های «رونق قهوه» در کشور نیکاراگوئه شناخته می‌شود و در این مدت قهوه تأثیر چشمگیری بر اقتصاد این کشور داشته است. همانطور که قهوه اهمیت و ارزش پیدا می کرد، نیاز به ورودی بیشتر منابع و نیروی کار نیز حس می شد. در سال ۱۸۷۰، قهوه محصول اصلی صادراتی نیکاراگوئه بود و دولت تلاش کرد تا سرمایه ‌گذاری در این صنعت و به دست آوردن زمین را برای شرکت‌های خارجی آسان‌تر کند. تا پیش از این، زمین های عمومی به افراد خصوصی فروخته می شد و دولت با قوانین یارانه ای که در سال های ۱۸۷۹ و ۱۸۸۹ تصویب کرد، ایجاد مزارع بزرگ را تشویق نمود و به هر کشاورزی که بیش از ۵۰۰۰ درخت کاشته بود و به ازای هر درخت ۰٫۰۵ دلار به عنوان پاداش پرداخت کرد. در پایان قرن نوزدهم، نیکاراگوئه به چیزی شبیه به یک جمهوری موز تبدیل شد و سود حاصل از قهوه یا کشور را ترک کرد یا به دست تعداد کمی از مالکان محلی افتاد.
اولین تعاونی پرورش دهندگان قهوه در اوایل قرن بیستم تشکیل شد و پس از آن، تعاونی ها در طول دیکتاتوری خانواده سوموزا بین سال های ۱۹۳۶ و ۱۹۷۹ دوباره ترویج یافت. با این حال، سرنگونی خانواده سوموزا توسط ساندینیستاها و آغاز به کار کمونیسم در سال ۱۹۷۹ آغاز دوران سختی برای صنعت قهوه در این کشور بود. کنتراها، گروه‌های شورشی تحت حمایت ایالات متحده و سازمان سیا، که برای مخالفت با دولت جدید تشکیل شده بودند، صنعت قهوه را به عنوان بخشی از کمپین خود هدف قرار دادند و به خودروهایی که کارگران مزارع قهوه را جابجا می کردند حمله کرده و یا دست به تخریب کارخانه‌های قهوه می زدند.
علیرغم این مشکلات، در سال ۱۹۹۲ قهوه همچنان صادرات اصلی کشور نیکاراگوئه بود. با این حال، سقوط قیمت قهوه بین سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۳ دوباره به صنعت قهوه آسیب زیادی وارد کرد. سه بانک از شش بانک بزرگ کشور سقوط کردند. تأثیر این قیمت‌های پایین، پس از ویرانی طوفان میچ در سال ۱۹۹۸ و خشکسالی در آغاز هزاره سوم بیشتر نیز شد. با این حال، بسیاری اکنون به دنبال قهوه نیکاراگوئه هستند و کشاورزان آن نیز بیشتر بر روی کیفیت تمرکز می کنند. در گذشته، قابلیت ردیابی قهوه نیکاراگونه ضعیف بود و بیشتر به عنوان یک نام تجاری یا به عنوان یک منطقه خاص فروخته می شد اما اکنون سطوح ردیابی بسیار بالا رفته است.
قابلیت ردیابی
قهوه های نیکاراگونه را می توان تا سطح مزرعه، گروه های تولیدکننده و یا تعاونی ها ردیابی نمود
مشخصات طعمی
طیف وسیعی از طعم ها در قهوه های نیکاراگوئه یافت می شود. آنها معمولاً کاملاً پیچیده هستند و یا می توانند مانند میوه دلپذیر باشند.
مناطق پرورش دهنده قهوه
جمعیت: ۶۰۷۱۰۰۰
تعداد کیسه های ۶۰ کیلوگرمی در سال: ۱۵۰۰۰۰۰
نیکاراگونه دارای تعدادی مناطق کوچک تر است که قهوه را پرورش می دهند و در زیر لیست نشده اند اما قهوه هایی عالی تولید می کنند، مانند مادریز، ماناگوا، بوآکا و کارازو.
جینوتگا
معنای این کلمه معادلی دارد مانند «شهر پیرمردها» یا « همسایگان جینوکوابوس» که در خصوص آن اختلاف نظرهایی وجود دارد اما احتمالاً معنای دوم صحیح تر است. اقتصاد این منطقه برای مدت های طولانی است که به قهوه وابسته است و هنوز هم اولین منطقه تولیدکننده قهوه در این کشور به حساب می آید.
ارتفاع: ۱۱۰۰ تا ۱۷۰۰ متر
زمان برداشت: دسامبر تا مارس
زیرگونه ها: بوربون و کاتورا
ماتاگالپا
این منطقه نیز از نام شهری وام گرفته شده است که در آن قرار دارد، در این شهر موزه ای نیز به قهوه اختصاص داده شده است. قهوه این منطقه توسط ترکیبی از زمین های بزرگ و تعاونی ها تولید می شود.
ارتفاع: ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ متر
زمان برداشت: دسامبر تا فوریه
زیرگونه ها: کاتورا و بوربون
نووا سگوویا
این منطقه در مرز شمالی نیکاراگوئه قرار دارد و در سال‌های اخیر با تولید برخی از بهترین قهوه‌های این کشور، با موفقیت زیادی در رقابت‌های فنجان برتر، خود را متمایز کرده است.
ارتفاع: ۱۱۰۰ تا ۱۶۵۰ متر
زمان برداشت: دسامبر تا مارس
زیرگونه ها: کاتورا و بوربون