کنیا

کنیا
با وجود این واقعیت که کنیا کشور همسایه اتیوپی ای است که به عنوان مهد و خانه قهوه در نظر گرفته می شود، اما کنیا چندان دیرتر از اتیوپی تولید قهوه را آغاز نکرده است. مستندات نشان از آن دارد که اولین واردات قهوه به این کشور به سال ۱۸۹۳ باز می گردد که مبلغان فرانسوی درختان قهوه را از رئونیون به آنجا آورند و این مسئله که آن قهوه از زیرگونه بوربون بوده است به توافق همگان رسیده است. این کشور اولین محصول قهوه خود را در سال ۱۸۹۶ به دست آورد.
در ابتدا قهوه در مزارع بزرگی که تحت حاکمیت استعماری دولت بریتانیا بود تولید می شد و محصول حاصل از آن در لندن به فروش می رفت. در سال ۱۹۳۳ قانون قهوه به تصویب رسید و هیئت قهوه کنیا تاسیس شد و به همین سبب فروش قهوه به کشور کنیا بازگردانده شد. در سال ۱۹۳۴ سیستم حراج شکل گرفت که هنوز هم از این سیستم استفاده می شود. یک سال پس از آن پروتکل هایی برای درجه بندی قهوه ایجاد شد تا به بهبود کیفیت آن کمک نماید. اندکی پس از قیام مائو مائو در اوایل دهه ۱۹۵۰، یک قانون کشاورزی برای ایجاد مزارع خانوادگی به تصویب رسید که کشاورزی معیشتی را با تولید محصولات نقدی برای درآمد اضافه ترکیب می کرد. این اقدام به عنوان طرح سوئینترون که نام یکی از مقامات وزارت کشاورزی بود، شناخته می شود. اینجا شروعی بود بر انتقال تولید قهوه از بریتانیا به کنیا و به سبب آن تولید خرده مالک ها با درآمد کلی از ۲٫۵ میلیون پوند در سال ۱۹۵۵ به ۱۴ میلیون پوند در سال ۱۹۶۴ افزایش یافت. در این میان قابل ذکر است که تولید قهوه ۵۵ درصد از این افزایش درآمد را به خود اخصاص داده بود.
در سال ۱۹۶۳ کشور کنیا استقلال خود را به دست آورد و اکنون یکی از تولیدکنندگان قهوه های با کیفیت است. تحقیق و توسعه پیرامون قهوه در کنیا بسیار عالی است و برای این امر از کشاورزانی که در تولید قهوه از دانش خوبی برخوردار هستند استفاده می شود. سیستم حراج قهوه در کنیا به گونه ای طراحی شده است که به تولیدکنندگانی که بر قهوه های با کیفیت تمرکز می کنند پاداش می دهد اما در این میان خریداران باید قیمت های بسیار بالایی را برای خرید قهوه های خوب بپردازند و همین مسئله موجبات پدیدار شدن فساد در این سیستم را فراهم نموده است.
درجه بندی
کنیا از یک سیستم درجه بندی برای قهوه های خود، صرف نظر از اینکه قابل ردیابی هستند یا خیر استفاده می کند. مانند بسیاری از کشورهای دیگر، این سیستم درجه بندی از ترکیبی از اندازه دانه های قهوه و کیفیت آن ها استفاده می کند. تعاریف به وضوح اندازه را تعریف می کنند و کیفیت را نیز تا حدی مربوط به اندازه دانه ها می دانند.
E – این ها دانه هایی هستند که به علت اندازه بسیار بزرگشان به دانه های فیلی معروف هستند
AA – این درجه رایج تری برای اندازه های بزرگ است که اندازه هایی بزرگ تر از اسکرین سایز ۱۸ و یا ۷٫۲۲ میلی متر را شامل می شوند. به طور معمول این دانه ها بالاترین قیمت را دارند.
AB – این درجه ترکیبی از درجه بندی A (اسکرین سایز ۱۶ یا ۶٫۸۰ میلی متر) و درجه بندی B (اسکرین سایز ۱۵ یا ۶٫۲۰ میلی متر) است. این درجه حدود ۳۰ درصد از تولید سالیانه کشور کنیا را تشکیل می دهد.
PB – این درجه ای برای گیلاس هایی است که در آن ها به جای دو دانه یک دانه قهوه رشد کرده است.
C – این درجه زیر دسته AB قرار دارد و خیلی بعید است که یک قهوه با کیفیت را در این درجه بندی مشاهده کنید.
TT – این درجه نسبت به دسته قبلی کوچک تر است و معمولاً شامل دانه های کوچکتر حذف شده از گریدهای AA، AB و E می شود. در مرتب سازی چگالی نیز معمولاً سبک ترین دانه های قهوه به این گروه اختصاص دارند.
T – کوچک ترین درجه که اغلب از قطعات شکسته تشکیل شده است.
MH/ML – این درجه مخففی است برای حروف اول Mbuni Heavy و Mbuni Light. Mbuni نامی است که برای قهوه های فراوری شده با روش طبیعی استفاده می شود. این دانه ها، دانه هایی با کیفیت پایین در نظر گرفته می شوند و اغلب شامل دانه های نارس و یا بیش از حد رسیده هستند و به قیمت پایین به فروش می رسند. این درجه نیز حدود هفت درصد از تولید سالیانه قهوه کشور کنیا را در بر می گیرد.
قهوه کنیا هم در مزارع بزرگ و هم در مزارع خردی که قهوه خود را به ایستگاه های شستشوی محلی می برند، کشت می شود. این بدان معناست که می توان قهوه های قابل ردیابی بسیاری از این کشور تهیه نمود، اما در سال های اخیر قهوه های با کیفیت تر به طور فزاینده توسط کشاورزان و مالکان خرد تهیه می شوند. ایستگاه های شستشو (یا کارخانه هایی که به این نام معروف شده اند) در کیفیت محصول نهایی نقش مهمی دارند و از این رو قهوه های این کشور ارزش دنبال کردن را دارند.
زیرگونه های کنیایی
در میان زیرگونه های موجود، دو زیرگونه خاص کنیایی به شدت مورد توجه صنعت قهوه تخصصی قرار گرفته است. این زیرگونه ها SL28 و SL34 هستند که از میان چهل گونه آزمایشی تولیدشده توسط گای گیبسون در آزمایش اسکات به دست آمده اند. این زیرگونه ها قهوه هایی با کیفیت و مستعد بیماری زنگ برگ قهوه نیز هستند. کارهای زیادی برای مقابله با بیماری زنگ برگ قهوه در کشور کنیا انجام شده است. رویرو ۱۱ اولین موردی بود که توسط هئیت قهوه کنیا به عنوان یک موفقیت در نظر گرفته شد، اگرچه در میان خریداران قهوه تخصصی با استقبال خوبی مواجه نشد. اخیراً آن ها زیرگونه دیگری به نام باتیان را منتشر کرده اند که پس از ناامیدی پدیدآمده به واسطه زیرگونه رویرو ۱۱، تردیدهایی در خصوص کیفیت آن در فنجان وجود دارد. با این همه، کیفیت این زیرگونه مستمراً در حال بهبود است و امیدهای زیادی در خصوص آینده آن وجود دارد.
مشخصات طعمی
قهوه های کنیایی به علت طعم های پیچیده میوه ای/ توت و همچنین شیرینی و اسیدیته بسیار زیادشان مشهور هستند.
مناطق پرورش دهنده قهوه
جمعیت: ۴۸۴۶۰۰۰۰
تعداد کیسه های ۶۰ کیلوگرمی در سال: ۷۸۳۰۰۰
منطقه کنیای مرکزی بیشترین میزان قهوه این کشور را تولید کرده و بهترین قهوه های کنیا از این منطقه به دست می آیند. همچنین علاقه فزاینده ای در خصوص قهوه های تولید شده در غرب کنیا مانند کیسی، ترنس نزویا، کیو و ماراکوت نیز وجود دارد.
نیری
این منطقه در مرکز کشور کنیا قرار گرفته و محل کوه خاموش و آتشفشانی کنیا است. خاک های قرمز این منطقه برخی از بهترین قهوه های کنیا را تولید می کنند. کشاورزی در این منطقه بسیار مهم است و قهوه یکی از محصولات اصلی آن است. تعاونی تولیدکنندگان خرد در این منطقه رایج هستند. درختان قهوه در نیری دو محصول در سال تولید می کنند و محصول اصلی کیفیت بالاتری دارد.
ارتفاع: ۱۲۰۰ تا ۲۳۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان
مورانگا
حدود ۱۰۰۰۰ کشاورز در این منطقه به فعالیت های مربوط به تولید قهوه مشغول هستند. این منطقه یکی از اولین مناطقی بود که مبلغان مذهبی ای در آن ساکن شدند که پرتغالی ها از اسکان آن ها در اطراف سواحل جلوگیری کرده بودند. این منطقه نیز از خاک آتشفشانی بهره می برد و بیشتر شامل زمین های کوچک و خرد است.
ارتفاع: ۱۳۵۰ تا ۱۹۵۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان
کیرینیاگا
این منطقه همسایه شرقی منطقه نیری است و از خاک های آتشفشانی بهره می برد. قهوه در این منطقه به وسیله زمین های کوچک و خرد تولید می شود و ایستگاه های شستشوی واقع در آن قهوه باکیفیتی را تولید می کنند که ارزش امتحان کردن را دارد.
ارتفاع: ۱۳۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان
امبو
این منطقه نیز در نزدیکی کوه کنیا واقع شده است و نزدیک به هفتاد درصد جمعیت آن را کشاورزانی تشکیل می دهند که در حال کشت چای و قهوه هستند. در این منطقه بیشترین قهوه تولید شده وابسته به زمین های خرد و کوچک است.
ارتفاع: ۱۳۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱، باتیان و K7
مرو
قهوه در این منطقه در دامنه کوه کنیا و تپه هایی موسوم به نیامبنه رشد می کنند. بیشترین زمین های این منطقه زمین های کوچکی هستند و نام آن نیز از ساکنان آن گرفته شده است. در دهه ۱۹۳۰ این افراد در زمره اولین گروه هایی بودند که به تولید قهوه در کشور کنیا اقدام کردند.
ارتفاع: ۱۳۰۰ تا ۱۹۵۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱، باتیان و K7
کیامبو
در این منطقه مرکزی تولید قهوه در اختیار مزارع بزرگ است. با این حال گسترش شهرنشینی موجب کاهش تعداد این مزارع شده است، چرا که مالکان آن ها زمین خود را برای توسعه های شهری به فروش می رسانند. قهوه های این منطقه اغلب به علت مکان های داخل آن مانند رویرو و لیمورو همان نام را به خود گرفته است. بسیاری از زمین های موجود در این منطقه متعلق به شرکت های چند ملیتی است، به این معنی که کشاورزی اغلب در این زمین ها مکانیزه شده است و صاحبان آن ها به جای کیفیت بالاتر به محصول بیشتر می اندیشند. تعدادی از زمین های این منطقه نیز در اختیار مالکان خرد و کوچک قرار دارد.
ارتفاع: ۱۵۰۰ تا ۲۲۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان
ماچاکوس
ماچاکوس یک شهر نسبتاً کوچک در مرکز کشور است. تولید قهوه در این منطقه به واسطه ترکیبی از خرده مالکان و صاحبان مزارع بزرگ صورت می گیرد.
ارتفاع: ۱۴۰۰ تا ۱۸۵۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34 و SL28
ناکورو
این منطقه در مرکز کشور واقع شده است و بالاترین میزان رشد قهوه در کنیا را در اختیار دارد. با این حال، برخی از درختان این منطقه در حال از بین رفتن هستند و تولید آن ها متوقف شده است. نام این منطقه از شهری به همین اسم گرفته شده است. قهوه این منطقه توسط ترکیبی از مالکان خرد و صاحبان مزارع بزرگ تولید می شود.
ارتفاع: ۱۸۵۰ تا ۲۲۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان
کیسی
این منطقه در جنوب غرب کنیا واقع شده است و فاصله زیادی با دریاچه ویکتوریا ندارد. این منطقه نسبتاً کوچک است و بیشتر قهوه آن از تولیدکنندگان خرد تهیه می شود.
ارتفاع: ۱۴۵۰ تا ۱۸۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، کوه آبی و K7

 

ترنس نزویا، کیو و ماراکوت
این منطقه در غرب کشور واقع شده و در سال های اخیر رشد خوبی را شاهده بوده است. دامنه های کوه الگون تا حدی ارتفاع را برای رشد قهوه فراهم کرده است. بیشتر قهوه این منطقه مربوط به مزارع بزرگ است و هدف از کاشت قهوه تنوع بخشی به اقتصاد منطقه است که زمانی تنها بر روی ذرت و تولید لبنیات متکی بوده است.
ارتفاع: ۱۵۰۰ تا ۱۹۰۰ متر
زمان برداشت: اکتبر تا دسامبر (محصول اصلی)، ژوئن تا آگوست (محصول فرعی)
زیرگونه ها: SL34، SL28، رویرو ۱۱ و باتیان